28 oktober stond in eerste instantie in het teken van de ontmoeting met de Inkosi (chief). Deze man is de grootste Chief van Zululand met 94 gemeenschappen onder zich. De chief was uiteraard veel te laat met verschijnen. Een oude en beproefde manier om de pikorde aan te geven.
Allereerst kwamen de Isinduna (dorpshoofden) en raadsheren binnen, waarna er een zogenaamde ‘praise cryer’ op het toneel verscheen. Deze ratelde gedurende anderhalve minuut een machinegeweervuur van titels op ons af, waarna de grote man uiteindelijk zelf verscheen. Hierbij stonden zijn Isinduna op en scandeerden de clan-naam van de chief. Wat volgde was een urenlange bespreking, waarbij veel toespraken werden gehouden, die door Zimisele vertaald werden. De chief spreekt overigens vloeiend Engels, zijn dorpshoofden veel minder of niet. Als ze het ergens over eens waren, dan werd er weer opgestaan om de clan-naam te scanderen.
Heel kort en bondig zeiden de chief en zijn Isinduna dat ze ons zeer dankbaar zijn voor alle hulp die wij en het park bieden in de vorm van de bouw van tuinen en het opleiden van mensen. Van hun eigen regering hoeven ze geen cent te verwachten.
Tersluiks informeerde de chief nog even of we hem wellicht konden helpen met het bouwen van een kraal voor zijn vee. Niet geschoten is altijd mis natuurlijk. We hebben diplomatiek aangegeven dat we dat niet konden doen. Zimisele en ik konden na wat snel denkwerk en overleg wel een alternatief bieden. Dus in plaats daarvan hebben hem de optie gegeven om ‘holistic grazing management’ te implementeren op zijn eigen land met zijn eigen vee. Dit is een manier van vee houden, die het land verbetert in plaats van erodeert. Dit aanbieden kost ons bijna niets, zal zijn land verbeteren, waardoor hij meer koeien kan houden en als lichtend voorbeeld kan dienen voor zijn onderdanen.
Een aanvullend voordeel voor ons is dat we deze vorm van veeteelt dan ‘bottom up’ en ‘top down’ kunnen introduceren in de gemeenschappen. Een, zijn wil is wet en als hij iets gedaan wil krijgen, dan dienen zijn onderdanen dit te volgen. Twee, als het bij hem werkt, dan wordt het makkelijker om de gemeenschappen te overtuigen om dit te implementeren.
Ik moest ook nog speechen en heb dit maar simpel gehouden. In feite kwam het er op neer dat we optimistisch zijn de gemeenschappen te kunnen helpen met ontwikkelen, maar dat we ieders hulp nodig om het maximale resultaat te bereiken. Dit werd goed ontvangen, dus stonden de Isinduna nog maar eens op om de naam van de clan te scanderen. Na afloop van de vergadering was het officiële gedeelte klaar en konden we doorgaan naar het cadeautjes aanbieden aan de chief, een wezenlijk onderdeel van de hele exercitie. Wij hadden een grote fles Klipdrift (brandewijn), twee bananenbomen en een citrusboom voor hem meegenomen. Aan de gezichten te zien, vielen deze geschenken in goede aarde. En na nog wat gekeuvel met de Chief en zijn vrouw konden we de aftocht blazen.
Dit verhaal heeft overigens nog een staartje. Zimisele kwam de Chief diezelfde avond toevallig nog tegen in de stad. Daarbij liet hij nog even doorschemeren dat hij alle Isinduna nog maar eens op hun lazer had gegeven. Om er nog maar even zeker van te zijn dat ze een succes van deze projecten maken. Logisch ook, want als zijn onderdanen welvarender worden, dan wordt hij dat ook.
